Al bijna 50 jaar draait Colette Rosen mee in het peuter- en kinderwerk. Ooit begonnen in de achterstandswijken van Den Bosch: waar ze gezinnen begeleidde, peuters een veilige haven bood en bruggen sloeg tussen jeugdzorg, scholen en ouders. Nu, na haar pensioen, werkt ze nog altijd een paar uur per week op de BSO BolderBuren via Goudgediende.

“Want stilzitten? Dat is niets voor mij. Ze noemen me weleens de knutseljuf, een titel die ik met trots draag,” vertelt Colette met een glimlach.

Van speelhoek tot levenswerk

Colette werkte jarenlang met hart en ziel in het peuterwerk. Niet alleen met kinderen, maar vooral ook met ouders, hulpverleners en andere disciplines. “Het was zó veel meer dan alleen ‘op de groep staan’. Ik zat midden in de wijk, kende de gezinnen, begeleidde, ondersteunde. Dat gaf mij voldoening.”

Toen de peuterspeelzalen fuseerden en haar werk steeds meer werd ingekaderd door regels en managers, verdween de menselijke maat waar ze zo van hield. “De leukste dingen verdwenen: het echte contact, de verantwoordelijkheid, het schakelen tussen organisaties. Toen ben ik gestopt.”

Pensioen? Liever plezier in de praktijk

Maar thuis zitten? Dat bleek niets voor haar. “Mijn wereld werd ineens heel klein. Ik had zo’n behoefte weer ergens bij te horen. Via een invalklus kreeg ik de smaak weer te pakken, maar toen mijn uren daar op waren hield dat op. Toen zag ik een advertentie van Joost, van Goudgediende. De naam alleen al vond ik prachtig, alsof je zegt: jij doet er toe, met alles wat je meebrengt.”

Ze belde Joost en vertelde precies wat ze zocht: beperkt aantal uren, alleen in de middag en dicht bij huis. “En hij ging meteen aan de slag. Binnen een week had ik een gesprek bij BSO BolderBuren, en vijf minuten later was het zo goed als beklonken.”

Geen oppas, maar onmisbare kracht

In het begin was het even zoeken. “Ik kwam binnen in een team van jonge dames. En ja, ik ben geen twintig meer. Dat was wennen, maar mede dankzij een goed gesprek met een pedagogisch coach vond ik snel mijn plek. Ik wilde namelijk geen oppas zijn, maar iets toevoegen en echt contact maken. Dus ik begon met de kinderen te knutselen en dát werkte,” vertelt Colette. Kinderen kiezen nu zelf voor haar knutselmomenten, en die momenten worden goud waard op de BSO. “Daar ontstaan de mooiste gesprekken. Terwijl ze met hun handen bezig zijn, vertellen ze wat ze meemaken, wat ze voelen. Dat raakt me elke keer weer. En als ze trots zijn op wat ze gemaakt hebben, dan geniet ik mee.”

De lusten, niet de lasten

Wat Colette het meeste waardeert? Dat ze alleen de leuke kanten van het werk meepakt. “Ik hoef niet te vergaderen, geen beleid te schrijven en geen fysieke dingen meer te doen. Ik kom gewoon drie uurtjes plezier maken. Het voelt niet als werk, eerder als een hobby; maar dan wel één waarvoor ik betaald krijg. Bovendien is het voor de BSO ook prettig, mijn uren zijn flexibel in te plannen en wanneer het minder druk is vind ik het ook niet erg als ik ’n keer eerder moet stoppen. Het werkt ook andersom: stel dat ik een maand op reis wil gaan is dat ook geen probleem.”

Een gouden greep

Colette is lovend over Goudgediende. “Joost is echt een luisterend oor. Bijvoorbeeld bij het invullen van mijn uren of het declareren van reiskosten, ik hoef maar een appje te sturen en hij reageert meteen. En toen hij me persoonlijk een kerstcadeautje kwam brengen, was dat zó attent. Dat vond ik heel verrassend en leuk. Wanneer je nog iets wil doen na je pensioen, biedt Goudgediende de perfecte oplossing. Of je nu weer in je oude vak wilt duiken of totaal iets anders wilt proberen, Joost denkt met je mee.”

“Zolang ik het leuk vind, blijf ik gaan”

Hoewel haar man binnenkort met pensioen gaat, twijfelt Colette of zij dat voorbeeld moet volgen. “We zeiden ooit: als de één stopt, stopt de ander ook. Maar eerlijk? Ik weet het nog niet. Ik heb het zó naar mijn zin en geniet van elke minuut. En zolang de kinderen blijven roepen dat ik die leuke oma ben die altijd komt knutselen, weet ik dat ik precies op mijn plek zit,” besluit Colette tevreden haar verhaal.